خودمونی

نکنه عهد شکسته رو دوباره بشکنیم
دل نارنجور تو سرمای بهاره بشکنیم
 بیا عقده ها مونو تو دلمون نگهداریم
 بغض این سکوت سرد و با اشاره بشکنیم
 کاسه کوزه های این زمین خاکی رو چرا
 سر آسمون کوذ و بی تساره بشکنیم
 بیا قول بده که دیگه اسم دار و نیاریم
 رونق قالی رو با گلیم پاره بشکنیم
 بیا شعر تازه ای بسازیم و تو شعرمون
 خودمونی بشیم و به استعاره بشکنیم
بیا هر چی دوس داری شعرای اونجوری بگیم
 سر هر که میل دردسر نداره بشکنیم
 هر قلم که پا میشه جلدی پاهاش قلم می شه
 آخه این سنت و در کدوم هزاره بشکنیم
بیا تا رکوع نرفته با اذان دیگری
قامت مؤذنو سر مناره بشکنیم
دیگه این پنجره ها همیشه بسته می مونن
تا یه روزی که خدا خودش بذاره بشکنیم
بیا ای غریبه ی همیشه آشنای من
بغض این سکوت سرد و با اشاره بشکنیم